De grens is bereikt. Wat de Joodse gemeenschap op dit moment meemaakt in ons land, is een voortdurend gevoel van onveiligheid, dat bovendien met de dag toeneemt. Elke dag dat we de krant openslaan, is het mis. De berichten van Joodse ouders met kinderen die zich onveilig voelen, het nagescholden worden, de leuzen die gescandeerd worden. We hadden toch nooit gedacht dat het zover in Nederland zou komen? Met een mengeling van afschuw, woede en verdriet zien we deze dagen te vaak hoe het mis gaat. Voor mij was de maat afgelopen weekend helemaal vol. Toen Lenny Kuhr, een zangeres die toch vooral zingt van vrede, belaagd en uitgescholden werd. Guilty by association.Aangesproken op haar Jood-zijn. Dat is antisemitisme.

Dit zijn geen incidenten. Of om het met de woorden van historicus Bart Wallet te zeggen: ‘hier gaat een wissel om’. Een waarvan we hoopten dat die nooit meer in ons land zou omgaan.  De veiligheid en vrijheid van Joodse Nederlanders staat op het spel. De vrijheid om samen te komen, om te herdenken, te vieren, om je cultureel te uiten – om te leven. Dat is een taak voor ons allemaal, voor de hele samenleving om dat mogelijk te maken. Dat Nederlandse Joden weten dat ze hier veilig zijn. En ja, dan kan je natuurlijk een politiek debat voeren over wat er gebeurt in Israël en Gaza, over wat er nodig is voor vrede daar. Maar het is onbestaanbaar dat we dat debat laten ontaarden. Onbestaanbaar dat thuis, op straat, in de winkel en de theaterzaal Joodse Nederlanders zich hebben te verantwoorden. Dat is de reden dat ik dinsdag het initiatief nam om samen met andere fractievoorzitters een streep te trekken.

Bijna alle fractievoorzitters en daarmee dus het overgrote deel van de Tweede Kamer zegt “Nee” tegen antisemitisme. Zij ondersteunden de Verklaring tegen Jodenhaat en trekken zo een streep, de grens is bereikt. Wij staan op voor een veilig land en ik wil jou vragen dat ook te doen.

Daarnaast zullen we het kabinet blijven aanmoedigen om daar waar haat gezaaid wordt, of terrorisme verheerlijkt, ook het strafrecht in te zetten. In onze gesprekken met docenten merken we ook hoe belangrijk het is om de geschiedenis van ons land, van de Tweede Oorlog en van de Holocaust met kinderen te blijven delen. Zodat ook een nieuwe generatie weet: dit nooit meer. Ik zie verschillende goede voorbeelden in het land van ChristenUnie-fracties die daar ook lokaal aan bijdragen. Neem bijvoorbeeld Amersfoort, waar de lokale fractie een rondleiding organiseerde over de Joodse historie in de stad en ook de synagoge bezocht.

Deze week is het ook de stille week. Een week waarin we ons voorbereiden op Pasen. En ik weet niet hoe het jou vergaat, maar met alle ontwikkelingen, al het nieuws dat er is, zijn de momenten van bezinning deze week al snel te schaars. Terwijl juist de stilte, de inkeer en het besef van hoe Jezus het lijden van deze wereld heeft weggedragen, Zijn liefde, het grootste en het meest ondenkbare is dat alles anders maakt. Gisteravond was ik in de Laurenskerk in Rotterdam. De kerk waarvan na het verwoestende bombardement in 1940 de toren bleef staan, omhoog bleef wijzen. Het koor begon te zingen, over het verdriet, de rouw. En de kinderstemmen zongen ‘O Lamm Gottes , unschuldig. Am stamm des Kreuzes geschlachtet’. De onschuld van die stemmen, het openingskoor dat naar Jezus wijst en Hem om ontferming vraagt. Deze stille week bepaalt ons bij de kern: deze woelige wereld, met regelmaat zo onveilig, is in Zijn handen. En dat zijn doorboorde handen, omdat Jezus dat allemaal wilde dragen.

Na Goede Vrijdag komt Pasen: Jezus overwint de dood, het Licht overwint de duisternis. Middenin deze tijd van onrust kijken we omhoog. Het wordt Pasen, de gebrokenheid en ellende hebben niet het laatste woord. Deze zondag zeggen we: ‘De Heer is waarlijk opgestaan!’ In dat licht mogen we leven en werken. En vol verwachting uitzien!

Ik wens jullie allemaal een prachtig Paasfeest!

In verbondenheid en met een hartelijke groet,

Mirjam Bikker
Partijleider ChristenUnie